Η διαδρομή της Κουζίνας στο χρόνο
Από την εποχή των σπηλαίων
Ο άνθρωπος είχε οριοθετήσει μέσα στο χώρο που ζούσε έναν μικρότερο χώρο, γύρω από την εστία της φωτιάς , όπου μαγείρευε και έτρωγε. Αυτός ο χώρος σαν έννοια ελάχιστα διαφέρει από την έννοια που έχει σήμερα ο χώρος της κουζίνας.
Στα εύπορα σπίτια της Αρχαίας Ελλάδας , ο χώρος της κουζίνας ήταν σε ξεχωριστό δωμάτιο , παρέχοντας τη δυνατότητα προετοιμασίας του φαγητού με ψήσιμο στα κάρβουνα αλλά ή με βράσιμο σε δοχεία.
Στην Ευρώπη του Μεσαίωνα
Προκειμένου να μειώσουν τη συσσώρευση του καπνού που δημιουργείτο από τη φωτιά, έφτιαχναν την εστία θέρμανσης κάτω από το υψηλότερο σημείο του σπιτιού φροντίζοντας παράλληλα να υπάρχει κι ένα άνοιγμα στην οροφή η οποία λειτουργούσε ως καμινάδα.
Όσο η εστία της φωτιάς παρέμενε στο κέντρο του δωματίου, ο χώρος της κουζίνας ήταν ένα μαυρισμένο και καπνισμένο σημείο του σπιτιού ενώ από την εποχή που ανακαλύφθηκε η καμινάδα η εστία της φωτιάς μεταφέρθηκε σ ‘έναν τοίχο του δωματίου όπως το σημερινό τζάκι.
Η εστία μαγειρέματος επειδή ακριβώς ήταν ο πιο θερμός χώρος του σπιτιού, ήταν το πιο πολυχρηστικό σημείο του σπιτιού καθώς εκεί οι άνθρωποι έτρωγαν, κουβέντιαζαν, εργάζονταν και κοιμόντουσαν τις κρύες νύχτες.
Η διαδρομή της Κουζίνας στο χρόνο
Γύρω ΣΤΟ 1850 άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους
Yψηλά ντουλάπια – βιτρίνες μέσα στα οποία τοποθετούσαν διάφορα αντικείμενα προς επίδειξη αναδεικνύοντας κατ ‘αυτόν τον τρόπο την κοινωνική θέση του ιδιοκτήτη του σπιτιού.
Ο χώρος της κουζίνας ήταν πλέον ορατός από τον επισκέπτη και είχε αρχίσει να διακοσμείται.
Το 1919 κυκλοφόρησε ένα βιβλίο
Mε τίτλο Επιστημονική διαχείριση στο σπίτι από την επίσης Αμερικανίδα Christine Frederick η οποία είχε ήδη στο ενεργητικό της άρθρα σε γυναικεία εφημερίδα σχετικά με την διαχείριση του σπιτιού και των εργασιών που γίνονται σ ‘αυτό. Ένα από τα θέματα που ανέφερε στο βιβλίο της ήταν η θέση και το ύψος του νεροχύτη που μέχρι τότε ανάγκαζαν τη νοικοκυρά ακόμα και να σκύβει όταν έπλενε τα πιάτα.
Η “Κουζίνα της Φρανκφούρτης»
Αφορά σε μία σύνθεση που δημιουργήθηκε το 1926 με εμπνευστή την Margarete Lihotzky η οποία ήθελε με αυτή τη δημιουργία να μειώσει το χρόνο απασχόλησής της μέσα στην κουζίνα. Από την άλλη, επρόκειτο να εξοπλίσει όπως και τελικά έγινε, τους αντίστοιχους χώρους «εργατικών κατοικιών» της εποχής 10.000 διαμερίσματα, στην Φρανκφούρτη.Για το λόγο αυτό, αντιμετώπισε τον σχεδιασμό της κουζίνας ως προϊόν μαζικής παραγωγής έχοντας παράλληλο σκοπό τη μείωση του κόστους της.
Στις αρχές του 1970, δημιουργούνται και οι «στάνταρντ» διαστάσεις για το ύψος των ντουλαπιών βάσης, το κενό ανάμεσα στα ντουλάπια βάσης και στα κρεμαστά, το βάθος των πάγκων εργασίας και τέλος, το βάθος των κρεμαστών ντουλαπιών.
Βασισμένη στις τεχνολογικές εξελίξεις και στην προσπάθεια να προβλεφθεί το μέλλον είναι η μελέτη του Enzo Εουσέμπι “ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΡΟΦΙΜΑ» για την εταιρεία BERLONI η οποία παρουσιάστηκε το 2006, στη Διεθνή Έκθεση του Μιλάνο. Η σύνθεση αυτή είναι κατασκευασμένη από ανθρακονήματα και έχουν ενσωματωθεί επάνω της όλες εκείνες οι λειτουργίες που απαιτούνται σε έναν χώρο κουζίνας σήμερα αλλά ακόμη κι αυτές που θα απαιτούνται στο μέλλον (μαγείρεμα, συντήρηση, πλύσιμο, καθιστικό, οπτικοακουστικό σύστημα, διαδίκτυο).
Η διαδρομή της Κουζίνας στο χρόνο
Σε όλα τα καλοσχεδιασμένα σπίτια η κουζίνα , είναι πλέον το επίκεντρο της καθημερινότητας
Είναι ο χώρος που χρησιμοποιείται περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο χώρο μέσα στο σπίτι, στον οποίο μαγειρεύουμε, αποθηκεύουμε τα τρόφιμα, πλένουμε τα πιάτα, συγκεντρώνεται η οικογένεια για να φάει και δεν είναι λίγες οι φορές που στον χώρο της κουζίνας θα κάτσουμε με κάποιον φίλο μας.
Με την πάροδο του χρόνου λοιπόν, δημιουργήθηκε η ανάγκη μελέτης για το χώρο.
Μελέτης που έχει να κάνει με την λειτουργικότητα του αλλά και με την αισθητική του.
Φτιάχνω σπίτι . Κατασκευάζω | Ανακαινίζω | Συντηρώ | Διακοσμώ
