Μέσα στο φθινοπωρινό τοπίο, όταν τα περισσότερα λουλούδια σωπαίνουν, το κυκλάμινο ανθίζει διακριτικά, σχεδόν ντροπαλά. Ξεφυτρώνει μέσα από πέτρες και σχισμές, εκεί όπου κανείς δεν περιμένει να δει ζωή. Κι όμως, αυτό το μικρό, ταπεινό λουλούδι κουβαλά τη δύναμη της επιμονής και τη χάρη της σιωπής.
Το κυκλάμινο δεν φωνάζει. Δεν εντυπωσιάζει με έντονα χρώματα ή μεγάλα πέταλα. Είναι ένα λουλούδι της σκιάς, που ανθίζει εκεί όπου υπάρχει λίγη δροσιά και λίγη ησυχία. Ίσως γι’ αυτό έχει συνδεθεί με την εσωτερική δύναμη, την υπομονή και την ελπίδα που δεν χρειάζεται φως για να υπάρξει.
Στις Κυκλάδες, στα βουνά της Ηπείρου, στα πευκοδάση και στους βράχους της ακτής, τα κυκλάμινα σχηματίζουν μικρές πινελιές ζωής μέσα στη γήινη παλέτα του φθινοπώρου. Είναι ένα λουλούδι που μοιάζει να ξέρει πως η ομορφιά δεν χρειάζεται επιτήδευση — αρκεί να είναι αληθινή.
Ίσως, τελικά, το κυκλάμινο να μας θυμίζει κάτι απλό αλλά ουσιαστικό: ότι η ευγένεια, η αντοχή και η σιωπή μπορούν να ανθίσουν ακόμη και στις πιο δύσβατες πλαγιές.
